I arrived early at school today, but there was no class. Our prof. Justice Sempio-Diy decided it's "yoga day." (yon naman ang advocacy niya. She wishes everyone discovers the wonders of Yoga)
Tapos na kami (me, ange, avril, bimby, and klowee) mag-Yoga nung Saturday. Today is running day for me. I went home to get my shoes and went straight to UP. I think I'll be running frequently in UP from now on. Running in Katipunan is dangerous, unless you are running very early in the morning.
In UP, before I can even warm up for my jog, I felt the need to pee. Naghanap lang ako ng madilim na lugar, then jumingel ako (ewww).
Anyway, after two rounds at the Acad Oval, I was already tired.
I messaged my tatay. I asked him if he can pick me up on his way home. He said he'll pick me up in McDo Katipunan. I said ok, that's a good place to wait. At least makakabili ako ng Moonleaf Hakka nearby while waiting for him in McDo. At Mcdo, I bought fries.
While eating my fries sa outdoor tables ng Mcdo, merong pulubi na lumapit, asking for spare change. Fine, binigyan ko naman. Pang apat na siyang pulubi na binigyan ko this day. Basta may tumapat na kamay sa'kin, binibigyan ko kahit ano, kahit magkano. Ang philosophy ko kasi, isipin mo nalang kung ikaw ang nasa shoes niya. Isipin mo, ikaw yung pulubi tas wala kang nalimos (kinita) for the day? Ang sad non. Besides, I always believe, every time I give to the needy, positive vibes yon. Anyway, kung wala naman talaga akong mabibigay, or risky maglabas ng pera, hindi rin ako nagbibigay. Hindi ko ineencourage ang pamamalimos, pero kung nakikita ko naman na needy talaga, hindi din naman ako nagdadamot.
After waiting for a while, ayan na dumating na yung tatay ko, so pinutahan ko na siya.
This pulubi, ran after me, shouting!!
Lumingon ako.
"Hoy koya may naiwan ka!" Inabot niya sakin yung Angry Birds na lalagyan ko ng pera.
Wow. Natouch naman ako. Hindi niya dinekwat yung kaperahan ko, instead - binalik niya.
I guess, sometimes, it pays to give.
Pulubi man, may kabutihan din sila sa puso.
7 comments:
wow and i thought mentally ill na ang vagabond pero morally intact pa pala ang goodness n'ya. curious lang... did you give a tip?
nice. minsan kung sino pa yung huling tao na ineexpect natin na gagawa sa atin ng kabutihan sila pa yung mga hindi nagdadalawang isip. inspiring story. :-)
@karl, tIp sa Mcdo, hindi uso eh. pero nag thank you ako sa masungit na crew. :)
@kenchu, very true. :) thanks for visiting.
-rah
sana binigyan mo pa ulit.
Ang dapat sa mga taong ganyan nireregaluhan ng damit ng kagaya ng damit na suot ko! Tara damitan mo ako! aw!
you're generous talaga. i remember your old post, parang ganito rin yun. :D
Aww, very touching. It's a good 'chicken soup for the soul' story, why not send it in.
Post a Comment